dimanche 1 février 2009

" U LAMENTU DI U BUNIFAZINCU "


Scrivu senza cumpagnia

U versu d’issi filari,

Pinsendu cù nustalgia

A i mè rughjoni cari,

Duva campa l’armunia

Trà u celu é u mari.


In quissi lochi piacenti

A me menti vagabonda,

Cuntendu cù versi quenti

A gioia la più prufonda,

Di veda à u cilenti

U soli nantu à l’onda.


Eu scrivu cù dulcezza

Quissi preziosi filari,

Ma m’innonda a tristezza

cù i pienti più amari,

Chì quinci incù certezza

Ùn videraghju lu mari.


U tempu quì hè gattivu

E di mè ùn hà primura,

Chì di calori sì privu

In quissu locu d’altura,

Ancu avà ch’eu scrivu

Sò seccu da a cotrura.


Ben chì a musa sia lesta

Eppò pruvista di rimi,

Quinci tandu ùn si presta

À fà versetti sublimi,

Chì socu in a furesta

avvintu da alti cimi.


A dicu incù rancori

Sò prestu fatti li conti,

Chì saraghju tutti l’ori

Sarratu trà quissi monti,

Senza veda u chjarori

Di u dolci orizonti.


Cù u versu più straziatu

Avà a musa si lagna,

Chì ne socu stantaratu

Spapersu in a muntagna,

Cù solu a u mè latu

L’immensa furesta pagna.


Bramendu la mè cunfina

U mè ciarbeddu si stanca,

Dunqua stanciu a ruvina

Annantu à quissa panca,

Incù unica vicina

Quissa punta tutta bianca.


Quì compiu u mè lamentu

Chì aghju persu u laziu,

Malgradu sia cuntentu

Di travaddà in issu spaziu,

A mè mi manca u ventu

Di a bocca di bunifaziu.


U PASTORI BUNIFAZINCU

Aucun commentaire: